Yapmadığı İş Kalmadı Benim (XII)
2006 yılının Şubat başında emekli oldum. Bu benim için bu bir son değil, yeni bir başlangıç oldu aslında.
Emlak, sigorta, danışmanlık hizmetlerinin verildiği bir büromuz vardı o gün, Caner Bey ile yıllardır birlikte çalıştığımız. Bizim işimiz almanın satmanın ötesinde, insanlara, insanca hizmet veren bir iş yeriydi burası.
Kardeşim ile birlikte atalarımızın da katkıları ile kendimize ait arsamızın üstüne yaptığımız konutlar da bu günlerde tamamlanma aşamasına gelmişti.
Oturmakta olduğumuz evlere asker kökenli üç arkadaş, Saruhanlı'da "Rehabilitasyon Merkezi" açmak için oturduğumuz binayı o gün büroda olan babamdan istemişler. Kendi yavruları da Manisa'da böyle bir kurumdan eğitim alıyorlarmış.
Hayırlı bir iş bu, verelim gençlere yapsınlar burada işi deyince babam; verdik yeri o arkadaşlara.
Biz yeni evlerimize çıkınca hemen başladılar tadilat işlerine. Plan, proje, ustalar ile hızlı bir çalışma ile bina değişip dönüştü bir anda. Bu iş eğitimi, servisleri, eğitmenleri, çalışanları oldukça kapsamlı bir iş olacak gibi görünüyor. Saruhanlı'nın bütün mahallelerine servis çıkacak. Aileler ve çocuklar evlerinden alınıp, evlerine bırakılacak.
Ben bu yola çıkan arkadaşlara, her konuda yardımcı olmaya çalışıyorum. Aşkın Bey, bizimle çalışacak Müdür ve Öğretmenlere ihtiyacımız var dediler. Bu konuda benden kendilerine yardımcı olmamı istediler!
Bu iş oldukça kapsamlı ve bu arkadaşlar da çok genç. Çocukları Özel Eğitim aldığından dolayı, bu işi Saruhanlı'da kendimiz yapalım diye yola çıkmışlar. Biri meslekten istifa etmiş o işin başında duracak. İşleri hiç kolay değil; tanımadıkları bir yere gelip bu işleri yapmak.
Akşam eve dönünce, eşim ile konuştum bu konuyu. Kuruma Müdür arıyorlar? Müdür olup, yardımcı olayım ben bu arkadaşlara; bu iş deneyim ve insan ilişkisi ile yürütülebilmesi mümkün olabilir dedim.
Eşim artık biraz dinlen, bak emekli de oldun, ben de olacağım birkaç yıl sonra; biraz kendimize zaman ayıralım, gezelim düşüncesi içindeydi. Eşimi ikna ettim.
Ben durursam yaşlanırım dedim!
Ertesi gün işin başında duran genç arkadaş büroma gelince, size 'Müdür' buldum dedim? Kim deyince!
Ben size bu konuda, bu bölgeyi tanıyan ve engelli olmanın ne demek olduğunu bilen biri ve 'Müdür' olarak yardımcı olabilirim dedim! Şaşırdı ben bunu söyleyince...
Aşkın Bey, sizinle çalışmaktan kendi adıma onur duyarım; ama bu konuyu ortaklarım ile görüşüp size öyle yanıt vermem daha uygun olur dedi.
Bircan Özel Eğitim Kurumunda, Kurum Müdürü olarak işe başladım. Bu günlerde Saruhanlı'da ikinci kurumun açılma çalışmalarının başladığını duyduk. Tanıdığımız insanlar. Bir arkadaşları aracılığı ile çıkmışlar bu yola.
Saruhanlı ve o gün için köyleri ile birlikte oldukça büyük bir yerleşim yeri. Manisa'daki kurumlara eğitim almak için giden oldukça ailenin olduğunu da öğrendik süreç içinde.
Bir yılı aşkın süre içinde biz çok başarılı olduk. Aileler ile İletişim, öğretmen kadromuz, benim bağlı olduğumuz kurumlar ve toplum ile iyi ilişkilerim etkili oldu bu başarıda. Bizim kurumumuz tamamen doldu.
Bu başarı, bu kadar kısa süre içinde beklenmiyordu belki de! Ortaklar arasında görev bölümü, işin başında kimin duracağı konularında görüş ayrılıkları olmuş. Beraber çalışan arkadaşım ve kardeşi Manisa'mızın başka bir ilçesinde böyle bir kurum açma kararı almışlar.
Bana açtılar bu düşüncelerini. Ben size yardımcı olurum ama benim evim, işlerim buralarda; ben sizinle gelemem dedim arkadaşlara.
Sarıgöl'de açmaya karar verildi. Benim çok sevdiğim değerli insan, İ. M. Eğitim'de Şube Müdürü olarak görev yapıyormuş o ilçede. Kurumu açmak için çalışmalara başladık.
2008 yılında.