Puslu kapkara bir gün! Bulutlar sanki dünyaya nefretle bakıyor. Güneş kara bulutların ardına saklanmış aydınlık ışıklarını saklıyor adeta! Bu sırada yeryüzünün bir noktasında -Suriye´de bir evin enkazı- ise insanlarda hüzünlü bir telaş var. Acele ediyorlar elleriyle molozlar arasında bir şeyler aranıyorlar, birazdan belli oluyor bu telaşın sırrı. Bir minik yavrunun başı, enkaz altından gün yüzüne çıkıyor. Küçük bebek savaş baronlarının oyuncaklarından(!) birinden atılan bombayla yerle bir edilmiş binanın yıkıntıları arasında kalmış.
Minik bedeni çıkıyor enkazın içinden, çıkıyor çıkmasına ama minicik, saf ve günahsız yüreği çıkabiliyor mu acaba? Minicik, dünyalar tatlısı suratında korku, acı, hüzün, kimsesizlik, bezginlik, okunmaması ve olmaması gereken ne varsa hepsi mevcut. Belki annesi var akılının bir köşesinde, belki babası, belki ikisi de? Peki nerede bu çocuğun annesi-babası? Koca bir muamma. Belki kurtuldular, belki? Minik çocuk bilmiyor olanları, zihin dünyasında kodlanmamış bu alçaklıklar daha. Ağzı, burnu toprak dolmuş, vücudunun bir yerleri kanıyor videoda buzlanmış kanayan yerleri..
Peki ne dertleri var da bu minik bebeğin evini başına yıkmışlar? Minicik ellerini sevdiklerinden neden ayırmışlar? Çünkü Ortadoğu başta petrol olmak üzere zengin kaynakları ve kültürel geçmişi ile, tarihin her döneminde, siyasî ve askerî olarak vahşi emperyal devletlerin hedefinde oldu. Buraların kaynaklarını çalmak için her türlü şerefsizliği yaptılar ve yapıyorlar hala. Savaş baronları ve ölümcül oyuncakları yine sahadalar. Kan kusturuyorlar insanlara ve dahi bütün canlılara.
BütüN bunlar ise batılı emperyal güçlü devletlerin çocukları daha refah bir hayat sürsün diye yapılıyor. Çocuk saftır, temizdir, masumdur, günahsızdır. Renk, dil, din ayrım bilmez! Onların rengi de dili de dini de masumiyettir. Alçaklar çocukları ayırıyor, kendi çocukları gülsün diye sömürecekleri ülkelerin çocuklarını ağlatıyor. ?Karanlıkları devirmek ve aydınlık bir çağın kapılarını açmak için en mükemmel silâh: kalem. Sözle, yazıyla kazanılmayacak savaş yok...? diyen Cemil Meriçleri ne zaman haklı çıkaracağız? Ne zaman okumaya, bilime, sanata daha çok sarılacağız, üretip güçlü olacağız. Ne zaman mazlumların umudu olacağız tekrardan? Ne zaman güldüreceğiz çocukları?
Ares´in torunları toplanmışlar ölüm olup yağıyorlar! Kendisine taş atanlara gül atanın (SAV) torunları ise çaresiz, kimsesiz ve tek tek ölüyor! Hilal´in çocukları Haçın hançeri ile doğranıyor. İslam´ın evlatları Siyon toprakları için Yehuda´nın aslanlarına yem ediliyor. Biz Müslümanlar ne zaman uyanacağız! Son Müslüman kalıncaya kadar tarafsızlığa devam mı? Yoksa ?ZuIüm Azrail oIsa da hep Hakk´ı tutacağım. Mukaddes, davalarda ölüm bile güzeldir.? vecizesine uyacak mıyız? Gelecek nesiller için, çocuklarımız için, mukaddes davalar peşinde koşacak mıyız?
Mukaddes davasının peşinde koşan isimsiz kahramanlarımız da var aslında hem de sayısız ve isimsizler. İşte bu kahramanların son örneklerinden biri Giresunlu Selami Reis! "Az önce şeker dağıtıp oynadığım çocukların, varil bombaları altında can verdiğini düşünerek yaşamaktansa burada onlarla ölmeyi severek tercih ediyorum... O çocuklar kokmuyorlar, biz korkmuyoruz! Hepimiz aynı kaderin ortağıyız artık... Birlikte oynayıp, birlikte öleceğiz ya da zafer bizim olacak...!" diyor ve bu uğurda şehadet şerbetini içiyor asil Müslüman Türk evladı Selami Reis! Şehadetinin 3. yılında Halep Şehidi Selami Reis´i (Selami Aynur- Şehadet Tarihi 24 Mart 2014 ? Halep) rahmet ve minnetle anıyorum. Ruhun şad, Şehadetin kabul olsun güzel insan.
Tüm dünya çocuklarının güldüğü, korkusuzca yaşayabildiği bir hayatı yaşayabilmek dileğiyle. Selami Reislerin mukaddes ülkülerinin gerçekleşmesi dileğiyle. Artık çocukların, masum insanların değil insanlığın enkaz altından kurtulması dileğiyle.. Son sözü şair Oktay Rifat´a -Yıldızlar- bırakıyorum:
Kitabın yanında defter
Defterin yanında bardak
Bardağın yanında çocuk
Çocuğun yanında kedi
Ve uzakta yıldızlar yıldızlar?