Ahmet AKGÖNÜLLÜ


ÖPEYİM DE GEÇSİN

ÖPEYİM DE GEÇSİN


ÖPEYİM DE GEÇSİN

Hayatınızda hemen hepimiz bu güzel kelimeyi duymuşuzdur. Çocukken annelerimiz düştüğümüzde bizi teselli için çokça duyduğumuz en güzel kelime. Bir şey olduğunda annemiz gelir öper ve acımız geçerdi.

Tabi hep çocuk kalmadık, istemesek de büyüdük, okullara başladık, bitirdik ve hatta meslek sahibi olduk. Hayat herkese eşit davranmadı elbet; kimimiz sert rüzgârlara kapılıp savrulduk, kimimiz güzel yerlerde kendimize yer bulduk. Velhasıl başarılı olduk, başarısızlıklar yaşadık, güldük, ağladık...

Hayatımızda iniş-çıkışlar yaşadık...

Gülerken ağladık.

Ağlarken de bizi güldüren olaylar yaşadık. Zirveye çıkarken de, düşerken de hep elimizi tutan, tutacak birini aradık.

İlkokul çağlarında aşk kelimesini duyduk.

Ondan öncekiler annemizin sıcak sarılmalarıydı.

Bizim dünyaya gelmemize vesile olan anneler.

Hayatımda duyduğum her dilde en güzel kelime. ANA, ANNE... Sarıldığınızda en sevgi dolu kucak, tarifsiz kokudur ANNE...

Kaybedince değerini daha derin hissettiğimiz, yokluğuna alışamadığımız ve acılarımızın geçmesi için ömür boyu ihtiyacımız olan ANA öpücüğü.

Bugünlerde en çok eksikliğini hissettiğim O nun "ÖPEYİM DE GEÇSİN " sözü.

Zira hayat boyunca öyle yaralar aldım ki; Ancak ANNEMİN öpücüğü acıları dindirir ve beni tekrar ayağa kaldırıp koşmaya yardımcı olur. Bazen bir ses bekliyor insan...

Tak tak tak.. Kim oooo!!!

Merhaba ben geldim...

Yaran nerede!!!!